◦•●◉✿ رمان افسانـه ماه آبی ✿◉●•◦

وریا:بیا سرجات مروارید...مطمئن باش این سرپیچیتون به ضررتونه

پوزخندی از اعتماد به سقف کاذبش زدم

-اوووو...ترسیدمممم ،نخوری منو...دیگه کم کم دارم به این نتیجه میرسم برم به دنیای خودمون و یه بنر با متن "مارو دست کم نگیرید" بنویسم بزنم جلو چشمای کورت...اخه نفهم چندبار من یا دوستام باید تکرار کنیم که اگه شما قدرت دارین ماهم داریم...کجای این جمله رو نمیتونی بفهمی؟؟

با خنده ریز ملودی با پاشنه پا از پشت به زانوش کوبیدم که خفه شه.

با صدای خشن و مردونه ای از پشت سرمون سریع سمتش برگشتیم.

آریاز:ومثل اینکه شما هم یادتون رفته ما چه کارایی ازمون برمیاد بدون هیچ رحمی...فک کنم یه نمونش جلو چشماتون باشه...دوست عزیزتون...هوم؟؟

چشمای تک به تکمون لبریز از نفرت شد....خشمگین از حرفش...غمگین از حال دوستمون؛ با نهایت قدرت سمتش هجوم بردین.

بی مکث...تند و سریع...بی هیچ تمرکز و فکری...عصبی و دلگیر...ضربه میزدیم و اون انقدر شوکه شده بود که هیچ حرکتی نمیکرد.

با زخم عمیقی که بازوش بخاطر رد شدن یه ریشه خیلی نازک از دست ملودی برداشت به خودش اومد و رنگ سرخش چشماش رفته رفته تیره تر شد.لحظه ای از تغییر رنگ چشمش و خشم بی نهایتش ایستادیم.

با کشیده شدن شمشیرش از غلاف سمتی دویید...دقیقا سمتی که سایه ایستاده...سایه ای که حواسش لحظه ای به هومانی که بیخیال نظاره گر جنگ ما بود، پرت شده بود،هجوم برد...حرکت تند شمشیر سمت قلب سایه همزمان شد با پاشیده شدن خونی به اطراف و جیغ سایه!!!

با صدای مشاور بزرگ کاخ سرخ که خبر از ورود پادشاه و ملکه اش میداد مهمونا به ترتیب بلند شدن و جام بدست با قاشق کوچیکی که به لبه جامشون با محتویات قرمز رنگی به آرومی می کوبیدن و ادای احترام کردن(نمیدونم محتویات جام، خون بود یا شراب ولی هرچی بود زیاد مهم نبود)...اینم یجور ادای احترام برای پادشاه این کاخ بود.

در بزرگ بالای پله ها باز شد و بالاخره وارد شدن....با بیرون اومدن جفتشون از تاریکی و آشکار شدن چهرشون،ثانیه ای خون به مغزم نرسید و حس کردم سمت یه سیاهچاله عمیقی کشیده شدم....پس ملکه خونی که انتخاب شده بود،این بود...و این ملکه کسی نبود جز: نــــوا

اما...اما چطور ممکنه؟؟...ولی این همون رفیق من نیست...این چشما سرخن...سردن...بی روحن...مثل قبل قهوه ای و گرم نیستند...این لبا بی رنگ و روحن...خندون نیستن...این روح اون دختری نیست که از هرچیزی چنان سوژه ای می ساخت که صدسال بعد هم با یادآوریش از خنده غش می کردی...این دختر سرد که سرماش تا مغز استخونم سرایت کرده اون دختری نیست که من باهاش پیمان دوستی بستم....چه بلایی سر رفیقم اومده بود؟؟یا بهتر بگم...چه بلایی سرش آورده بودن؟؟

با صدای جیغ و هورا که نشان دهنده به سلطنت رسیدن نوا بود چشم از نگاه بیروحش برداشتم و سمت بقیه دخترا برگشتم که مثل من میخکوب یه جسم زیبا اما بی روح شده بودن...

از زمان ورودمون هیچکدوم روز خوش ندیدیم اما بااین حال بدترین بلاها سر نوا میومد که انگار چرخه زندگی دشت سبز با اون بیشتر مشکل داشت....باید هرطور شده باهاش صحبت میکردم که شاید بدونم قضیه چیه؟!

با صدای جرو بحث سایه برگشتم سمتش

سایه:ولم کن...کری الاغ...میگم ولم کن ببینم تو این خراب شده چه اتفاقی داره میوفته...میخوام بدونم اون شیطان صفتی که واسه من رو صندلیش لم داده چه بلایی سر خواهرم آورده؟....میگم ولــــــم کن.

با صدای دادش هومان از جاش بلند شد و سمت سایه رفت...میدونستم اون علاوه بر هدایت کننده ارواح، اصلی ترین قدرتش ایجاد رعب و وحشت تو دل مردمه...دستش سمت سر سایه رفت....انگار که میخواست بدترین کابوس رو برای سایه بسازه...اما قبل از برخورد کامل دستش با سر سایه ،سایه خیلی سریع بطور غریزی خم شد و با ضربه ای به شکم محافظش ازشون دور شد و تند وسط سالن رفت....بااینکارش انگار بقیه دخترا جونی دوباره گرفته باشن بی درنگ با قدرتی قوی تر از قبل از دست محافظاشون فرار کردن.

فقط من مونده بودم...با نفسی عمیق حس کردم جای خون توی رگهام آبه...گوشم از صدای امواج سهمگین و خروشان پر بود...بی تعلل با کوبیدن پام رو زمین گودال عمیقی از آب زیر پای محافظم ایجاد شد و با مکشی شدید اون رو بلعید...رهاشده سریع سمت دخترا دوییدم....تعجب سلاطین برام از هرچیزی لذت بخش تر بود...حس میکردم قدرتم به حد اعلای خودش رسیده و کل وجودم رو تسخیر کرده.

تو حیاط به همراه محافظین ویژه وریا منتظر عالیجناب وایساده بودیم.

دقیق نمیدونم چیشده بود یعنی عالیـــــجناب وریا تمایلی به توضیح دادن نداشتن..گورخر

درهرحال با کلی جیغ جیغ کردن فقط فهمیده بودم امروز به مناسبت برگزیده شدن ملکه خون تو کاخ سرخ جشنی برپا شده و خب وریا از پنج سلاطین دشت سبز حضورش الزامی بود.

فقط سوال بود برام منو چرا داره با خودش میبره؟؟قطعا با این همه محافظ نباید نگران فرار من باشه...با اومدنش بیخیال  افکاراتم شدم به همراه محافظین و وریا سمت خشکی شنا کردیم...با رسیدن به خشکی سوار کالسکه مجلل شاهنشاهی شدیم و سمت کاخ سرخ راه افتادیم.

کالسکه به سرعت نور حرکت می کرد و از شدیت تندیش سرگیجه و حالت تهوع گرفته بودم.

بالاخره بعد از دقایقی سرشار از عذاب رسیدیم.

مهمونا با لباس های گرون قیمت از کالسکه هاشون پیاده میشدن و به همراه یه محافظ به سمت کاخ می رفتن....بخاطر ورود وریا همگی سرجاشون ایستادن و تا کمر برای وریا خم شدند و یکصدا گفتند:درود بر فرمانروای اقیانوس ها

وریا بی هیچ اهمیتی نسبت بهشون مغرور و اخمو از کنارشون رد شد و وارد کاخ شد.

نگاه پر از خشم و حسادت یه سری از دخترا رو به وضوح رو خودم حس می کردم...پسرندیده های بدبخت...بیاین ارزونی خودتون...انگار کشته مرده این بوزینه ام.

بالاخره با فیس فیس کردنا و قدمای آروم این لاکپشت پیر روی صندلی بزرگ سلطنتی که مخصوص وریا گذاشته بودن نشستیم.

دوتا محافظ هر دو سمت مبل و دوتا هم پشت سر مبلمون وایساده بودن.

به غیر از مبل ما سه تا مبل دیگه هم گذاشته شده بود که بی شک برای بقیه سلاطین دشت سبز بود....و خب صاحب این جشنم که فرمانروای جنگ بود و این مراسم هم یجورایی عروسیش محسوب میشد.

با ایستادن وریا متعجب خیرش شدم که بی اهمیت بهم جلو رفت.کنجکاو پشت سرش بلند شدم که با دیدن دخترا کنار اون 4 پادشاه لحظه ای قلبم از خوشحالی ایستاد.

خدایااااونا خواهرای من بودن؟؟....چقدر تو اون لباسای زیبا و اشرافی خوشگل دیده میشدن.

با ذوق و شوق خواستم سمتشون برم که با اسیر شدن مچ دستم توسط یکی از محافظین وریا نتونستم از جام جم بخورم...شرایط دخترا هم مثل من بود...با نشستن سلاطین مارو هم وادار به نشستن کنار هریکیشون و به دور از همدیگه کردن...دلم تنگ بغل کردنشون و شنیدن صداشون بود و این عوضیای سنگدل نمیذاشتن.

{مروارید}

-هووووی کجا داری میبری منو؟...باتوام کری یا لالی؟؟

با خشم برگشت طرفم که سریع سینه سپر کردم جلو و گفتم:اون شکلی نگا نکن..شبیه خرشرک میشی...هیییع به خرشرک برخورد^-^

+وااااای تو چرا اینقده وراجی بابا...عجب غلطی کردم اینو اوردم.

-هیس شو بینم غلطت رو کردی تاوانشم میدی مردک گولابی...تازشم خیلیم دلت بخواد من همراهیت کنماااا.

+اره نکنه خیلی دوست داشتنی هستی

_همینه که هس...حالا جا این زر زدنات بگو منو کجا میخوای ببری؟

باز بی توجه به حرفم برگشت و به جلو راه افتاد

حرصی جیغ بلندی زدم و گفتم:هوووووی وُریا باتوام اولاخ....الووو...کری؟...کجا میخوای منو ببری؟؟

خسته و عصبی از جیغ جیغای من یهو تندتند اومد سمتم و بغلم کرد و پرتم کرد روشونش(وجی:همانند گونیه برنج...-برنج عمته...وجی:باز شروع شد)

با مشت تندتند به کمرش میکوبیدم ولی انگار نه انگار ...مرتیکه بیشعور

باایستادنش منو گذاشت زمین...زل زدم تو چشای چندرنگش(خو چیه نمیدونم دقیق چه رنگیه)...نگاهش به روبه رو بود...پرسشی به عقب برگشتم ببینم به چی نگاه میکنه که با دیدن اون اقیانوس که اصلا سروتهش معلوم نبود از ترس نفسم تو سینم حبس شد....سریع خواستم فرار کنم که با گرفتن کمرم و بدون ثانیه ای مکث دویید سمت آب و به ثانیه نکشیده پرت شدیم تو آب....نفسم بالا نمیومد و حس میکردم فرشته مرگم دست انداخته دورگردنم و داره خفم میکنه ....بی اراده برای نجات دست و پا میزدم ولی بدتر میشد...نمیدونم وریا(وریا اسم خدای اقیانوس ها و دریاهاست)کجا بود یعنی از  ترس چشمام رو بسته بودم و هیچی نمیدیدم...با شنیدم صدای گرمی از پشت کنار گوشم بی اراده چشمام رو باز کردم.

وریا:آروم باش...نفس بکش...تو میتونی تو آب نفس بکشی...مثلا محافظ آب ها و دریاهایی...پس نفس بکش

با حرفش بی اراده نفسم رو آزاد کردم و شروع کردم تندتند نفس کشیدن....راست میگفت...میتونستم...من زیر آب نفس می کشیدم...این عالی بود...با ذوق بیتوجه به اینکه اون کیه سریع به عقب برگشتم که با دیدن ظاهرش،چشمام از حدقه زد بیرون...خدای من...اون ظاهرش فرق کرده بود...ظاهرش دقیقا مثل یه پری دریایی بود...پایین تنه دم شکلش به شدت زیبا بود و اون تاج درخشانش بی نظیر بود.

مبهوت ظاهرش بودم که تک خنده ای کرد و دستم رو گرفت و سمت خودش کشید....اگه...اگه اون میتونست تغییر شکل بده یعنی..یعنی منم میتونستم؟؟...نمیدونم...بیخیال افکاراتم شدم و به اعماق اقیانوس همراه وریا شنا کردم.

با رسیدن به اعماق اقیانوس و دیدن اون شهر بسیار زیبا منو بیشتر از قبل شوکه کرد...با ذوق و خنده اطرافم رو نگاه میکردم...به شدت تکنولوژی پیشرفته و بروزی داشتن...حتی پیشرفته تر از تکنولوژی دنیای ما انسان ها.

با عبور از کنار هر فردی لفظ "درود بر فرمانراوی اقیانوس" رو میشنیدم و خرکیف میشدم...اسیربودنم خوب چیزیه ها...به شرطی که اسیر یه همچین موجودی مثل وریا بشی(وجی:جون به جونت کنن دلقکی...-گمشوبابا)...با رسیدن به یک قصر خیلی بزرگ و باز شدن در ورودیش،وریا به سمت پایین یعنی روی سکوی ورود شنا کرد...بارسیدن به سکو دمش تغییر حالت داد و به شکل یک انسان پا روی سکو گذاشت.

متعجب خیرش بودم که دستش رو به سمتم گرفت...من از اون ادمایی نبودم که بگم این شیطانه اون یکی فرشته اس همه برام یکی بودن چه بد چه خوب...بی اهمیت به گفته های کتاب ها و خیلی چیزایه دیگه با لبخند ریزی دستمو تو دستش گذاشتم و به سمتش کشیده شدم.

با گذاشتم پام روی سکو انگار که وارد خشکی شده باشم تونستم آزاد تنفس کنم...اینجا هیچ آبی نبود...مثل این بود که قصر داخل یه گوی شیشه ای به دور از اب اقیانوس باشه.

وارد قصر شدیم و در توسط محافظین وریا بسته و قفل شد!!!

سریع به خودش اومد و سمتم اومد و بازوم گرفت و محکم فشارش داد.از درد داشتم میمردم ولی حاضر نبودم کم بیارم و ناله ای از درد کنم.

هرلحظه با مقاومت من فشار دستش بیشتر میشد و من کم طاقت تر...بالاخره با چشمایی که از درد خیس شده بود ناله کردم و گفتم :ولم کن...آی دستم...باتوام وحشــــی

با دادم فشار دستش رو کمی کم کرد و با اون یکی دستش چونم رو محکم سمت خودش کشید.

آریاز:با من بازی نکن بچه...بگو کی اسم منو به تو گفته؟

صورتم نزدیک صورتش بود و باهربار حرف زدن نفس گرمش که به صورتم میخورد حالم رو دگرگون میکرد...ناخودآگاه نگام سمت لباش کشیده شد...لبای کمی درشت و سرخش...زیبابود ،نمیشد مانع جذابیت این بشر شد.

وقتی نگاهم رو به لباش دید،بیحواس تک خنده ریزی کرد که قلبم ثانیه ای نتپید...چقدر لبخندش دلنشین و قشنگ بود...کاش جای این اخما همیشه میخندید.

با صداش و تکون ریزی که بهم داد سریع از افکاراتم فاصله گرفتم...لعنتی من چم شده؟...اون..اون فقط یه شیطانه همین...پلید و بد

ولی قلبم روی حرف عقلم ضربدر بزرگی کشید و گفت:اونم یه قربانیه مثل یاسان..نجاتش بده.

آریاز:نمیدونستم انقدر لبام تورو از خود بیخود میکنه وگرنه زودتر به خودم نزدیکت میکردم...اتفاقا این امر چندان بی ربط هم به شرطم نیست.

با هشدار مغزم سریع زل زدم توچشاش:چی؟شرطت چه ربطی به این داره؟

آریاز:ربط داره...ربطشم اینه که شرط من چیزی جز معشوقه من بودن نیست پرنسس

لحظه ای به گوشام شک کردم...شاید اشتباه شنیده بودن...یا شایدم آریاز داشت شوخی میکرد...ولی آریاز و شوخی؟؟...امر غیر ممکنیه...مبهوت خودمو از دستش خلاص کردم قدمی عقب رفتم.

-میفهمی چی داری میگی؟مگه الکیه؟..فک کردی تو میگی منم مثل خدمتکارات میگم چشم سرورممم...نخیر اینطوری نیست آریاز...اینطوری نیست.

آریاز:مجبوری...یادت نرفته که جون یاسان تو دستای منه؟؟

با شنین اسم یاسان لحظه ای ایستادم...شاین...مدام شاین رو صدا میزدم...شایــن

شاین:طلسم کامل شد...نگران یاسان نباش.

با خیال آسوده پوزخند صداداری سمت آریاز زدم.

-اشتباه تو اینجاست فک میکنی فقط تو بلندی از جادو استفاده کنی...من از یه طلسم قدیمی برای محافظت از یاسان کمک گرفتم که هیچکسی حتی تو قادر به شکستنش نیست...جون یاسان تو دستای تو نیست آریاز...تو نمیتونی کاری به یاسان داشته باشی.

بی اهمیت به قیافه اخموتر از قبلش سمت در تالار قدم برداشتم که با کشیده شدن دست چپم از پشت هین بلندی کشیدم؛صدام درنیومده با قرار گرفتن لبای آریاز رو لبام خفه شد.

اون...اون الان ...اون الان منو بوسید؟؟...این نمیتونه واقعیت داشته باشه....با باز شدن پلکاش ازهم زمان برام ایستاد...قلبم تندتند میزد...به وضوح میتونستم بوی جریان خون جاری تو رگ های آریاز رو حس کنم و این عجیــب بود.

با فاصله گرفت لباش ،بی حرف تو چشام نگاه کرد.

-تو...توالان چیکار کردی؟؟

آریاز با تک خنده ای بیرحم گفت:به دنیای من خوش اومدی ،ملکه خــــون

با شنیدن لفظ"ملکه خون"لحظه ای درد بدنی تو کل بدنم پیچید و تمام ذهنم پرشد از تصویر خون...فقط خون

از درد طاقت نیاوردم، داشتم زمین میوفتادم که یهو تو یه آغوش گرمی رفتم و فقط سیاهی مطلق بود که دیدم رو تاریک کرد.

با تقه ای که به در خورد.آروم سمت در رفتم و بازش کردم...یکی از خدمتکارای قصر بود.

-چیزی شده؟

خدمتکار:بله،سرورم فرمودن که شما رو به حضورشون ببرم!!

فوشی زیر لب نثارش کردم و گفتم :چند لحظه صبر داشته باشید،میخوام کمی آماده بشم.

خدمتکار:بله بانو

زود وارد اتاق شدم و در و بستم و بهش تکیه دادم.با لمس گردنبند سعی کردم شاین رو احضار کنم.

بادرخشیدن نور صورتی رنگی شاین حاضر روبه روم ایستاده بود.

شاین:سلامی دوباره دوست من ،چه کاری از دستم برمیاد که برات انجام بدم؟

بدون صبر تند تند گفتم:خوب گوش کن شاین...آریاز میخواد منو بینه با جادویی که داری میخوام یه طلسم محافظ روی یاسان بذاری و مراقبش باشی..آریاز خطرناکه و پلید..به هیچکس رحم نمیکنه..پس بعد از برقراری طلسم با تلپات ذهنی به من بگو که طلسم درست شده..باشه؟

شاین:اطاعت میشه نوا...توهم بهتره مراقب خودت باشی.

-هستم!توام مراقب خودت و یاسان باش.

برگشتم و سمت در رفتم...سریع موهام رو بالای سرم بستم و با مرتب کردن لباسم تند دوییدم بیرون.

با رسیدن به تالار اصلی اول خدمتکار اجازه ورود خواست و بعد وارد شدیم.

روی تخت سلطنتیش شاهانه نشسته بود و  بهم خیره شده بود...جوریکه انگار میخواد ذهنم رو بخونه....لعنتی فکر اینجاش رو نکرده بودم...اگه ذهنمو خونده باشه قطعا کارم تمومه.

+نگران نباش نوا...من از قبل روی ذهن تو طلسم محافظ گذاشتم.

این صدای شاین بود که تو ذهنم اکو میشد.با شنیدن این حرف قیافمو به خونسرد ترین حالت ممکن دراوردم و مقابلش ایستادم.

خدمتکار خواست دوباره حرفی بزنه که چون حوصله لفظ قلم حرف زدناش رو نداشتم تندی گفتم:حرفت رو بگو...حوصله این ارباب رعیت بازی رو ندارم.

با اشاره آریاز همه از تالار بیرون رفتن.

آروم از تخت بلند شد و به سمتم قدم برداشت.

قدم به زور تا سینش میرسید(نردبووووون).برای همین حس تسلط بیشتری نسبت بهم داشت.

با صدای نسبتا بلند و گیراش گفت:فک میکنم ما باهم یک شرطی داشتیم درسته؟

عصبی از به یادآوریه اتفاقای تو حیاط تیز سمتش برگشتم و غریدم:خب گوشاتو باز کن...برای هرکی فرمانروایی برای من نیستی چون من از مردمان شهرت نیستم؛ یادت نره من از برگزیدگان ماه آبی ام...اهــــا راستی به قول خودت ما یه شرطی داشتیـــــم....تو به قولت در قبال سالم بودن یاسان عمل نکردی...میفهمی که منظورم چیه آریــاز؟؟

با کشیده گفتن اسمش لحظه ای مبهوت من موند...فک نمیکرد اسمش رو بدونم...درواقع هیچکس اسم اصلیه فرمانروایان رو نمیدونه...به لطف شاین من تنها کسی از دشت سبز هستم که اسمش رو میدونم.

خدایاااا قول میدم همه نمازام رو بعد برگشتمون سروقت بخونم...قول میدم روزه هامو بگیرم فقط سرم رو نترکون....با حس کمی خیسی بیصدا تو دلم یه مامان بلندی گفتم و منتظر عزرائیلم شدم ؛با حس نکردن دردوضربه ،آروم و با احتیاط چشمام رو باز کردم...هنوز رو هوا بودم و سالم از آب رد شده بودم بدون اینکه کمی خیس بشم....و واقعنی واقعا پشت اون حجم زیاد آب غار بود!!!

+خب حالا دیدی سالمی و غرق نشدی؟

با شنیدن صدا سمت چپ گوشه غار که تاریک بود برگشتم...چیزی معلوم نبود...حتی نمیدونستم اون کیه که با من حرف میزنه و چه شکلیه ولی با چه اطمینانی اومده بودم خدا داند.

-بیا جلو ببینمت

با بلند شدن اون حجم بزرگ لحظه ای تنم لرزید...من از آب جون سالم به در بردم قطعا لقمه چپ دهنش میشم...اوووی خدااا

با جلوتر اومدن اون موجود و نمایان شدن چهرش و بعد کل تنش ،لحظه ای مات موندم....این..این دیگه چی بود؟؟مگه..مگه اینا وجود دارن؟؟...اصلا مگه فقط برای کارتونا نبودن....این موجود یه...یه تک شاخ بود!!!

یه تکشاخ سفید و با یال های صورتی و شاخ سحرآمیز...زیبا و محشر

با شگفتی خندیدم و گفتم:تو...تو یه ...تویه تک شاخی؟؟

اونم خندید و گفت:اره...خب نظرت چیه؟ ارزششو داشت بیای؟

ثانیه ای از فهم چیزی تو ذهنم گیج و شدم:هی تو بودی حرف میزدی..تو یه تک شاخی چطوری حرف میزنی...اصلا من چطوری زبون تو رو میفهمم؟

+هیچکش جز تو قادر به فهم زبون من نیست...من تکشاخی از سرزمین های آسمانمونیم و برای همراهی و یاری تو به زمین فرستاده شدم...مشتاق دیدارت بودم.منتها قدرتت اونقدر قوی نبود که حسش کنم..ولی دیروز به یکباره حسش کردم...من بدون تو نمیتونستم پا تو دشت سبز بذارم و خودم پیدات کنم

این امکان نداشت ولی الان جلوی چشمام یه تک شاخ بود....خنده دار بود و عجیب....ولی من از بچگی عاشق تکشاخ بودم(به درک که 18 سالمه^-^..نویسنده:این مورد رو چون خودم عاشق تک شاخم تو داستان اوردمش)

با ذوق و جیغ جیغ دوییدم سمت تک شاخ و یال هاش رو نوازش کردم.

-واااای چقده نرمه...چه خوشرنگم هست

+خوشحالم که پسندیدی دوست من

با شنیدن لفظ دوست من مکثی کردم و زل زدم به چشماش...لبخندی از ته زدم...دیدن این موجود افسانه ای تمام تلخیای این چند روز اخیر رو ازبین برده بود.

چندروز؟؟...یا شایدم چندماه؟؟...به کل شمار روزها از دستم در رفته بود و اصل نمیدونستم چند مدته تو این دنیاییم.

+دوماهه

گیج زل زدم بهش و گفتم: چی؟

+دوماهه تو این دنیایین

-از کجا فهمیدی به این فک میکنم؟

+من دوست توام و به وابسته قدرتامون و دوستی بینمون من میتونم ذهنتو بخونم توهم میتونی فقط باید تمرکز کنی همین.

-خب اگه ما دوماهه اینجاییم یعنی زمانم تو دنیای ما دوماه گذشته.

+اینو دیگه خودتون بعدا میفهمین.

-خب بهتره بریم میترسم اون دیو خونخوار آسیبی به یاسان برسونه.

خنده ای کرد و گفت:اونی که بهش میگی دیوخونخوار اسم داره...اسمشم آریاز ...فرمانروای جنگ و خون

-ایش حیف اسم به این خوبی که رو اون حیف نون گذاشتن.

+آریاز و بقیه فرمانروا ها بد نبودن،اونا بد شدن چون قربانی طمع والدین و مردم شهرشون بودن؛تو باید طلسم پلیدی آریاز رو بشکنی،من نمیدونم چطوری؛اما زمان خوش بهت یاد میده چطوری اینکار رو انجام بدی...حالا نمیخوای بدونی اسم من چیه یا میخوای با هی و الو صدام کنی؟

شرم زده خندیدم:عه اره از بس تو فکر بقیه چیزا بودم یادم رفت بپرسم اسمت چیه؟

-شاین...اسمم شاینه

شاین...با چندبار زمزمه اسمش لبخندی زدم:خیلی قشنگه بهتم میاد..شاین

شاین:ممنونم

-خب بسه دیگه بهتره بریم

خواستم راه بیوفتم که سد راهم شد و نذاشت قدمی بردارم.

-چیشده؟

شاین:من نمیتونم با این شکل بیرون بیام خطرناکه.

-خب پس میخوای اینجا بمونی؟؟...نمیشه که

شاین:نه نمیمونم...تو میتونی با تجسم چیزی تو ذهنت به من دستور تبدیل شوندگی بدی..اینطوری من میتونم همیشه و همه جا بی اینکه کسی بفهمه کنارت باشم.

چیزی به ذهنم نمی رسید...اخه مثلا چی میتونست اونقدر کوچیک و در دسترس باشه...یه پری ...یه مداد...ذهنم تعطیله...اوووم شایدم....شایدم یه گردنبد با یه مدال تکشاخی شکل...اره خودشه

رو کردم سمت شاین که بدون مکثی درخشید و در کسری از ثانیه تبدیل به گردنبند تک شاخ صورتی شد.

سریع دور گردنم بستمش و چشمام رو بستم تا از خواب بیدار شم.

با حس گرمی نفسی روی گردنم سریع چشمام رو باز کردم...تو اتاق بودم و این یاسان بود که کنار گردنم نفس می کشید.

نیم خیز به تخت تکیه دادم و با لمس گردنبند لبخندی دندون نمایی زدم...هیچکدوم رویا نبود و شاین واقعیه واقعی بود.

با تقه ای که به در خورد سریع در رو باز کردم و باگرفتن سینی سوپ در رو بستم و سمت یاسان رفتم.

-یاسان....یاسانم...بیدار شو ببین چه سوپ خوشمزه ای برات آوردم.

یاسان:اجی..کم..کمک کن...گ..گرگه

از ترس تب کرده بود و هذیون میگفت...سریع سینی رو ،روی میز گذاشتم و یاسان بغلم گرفتمش؛آروم کنار گوشش زمزمه کردم:نترس عزیزم...من پیشتم...گرگا رفتن...تو الان پیش منی..سالمی...بیدارشو باهم سوپ بخوریم....بلندشو کوچولو

با تکونای آرومی که میدادم تا زخم دستش درد نکنه، لای چشماش رو باز کرد.

با نق نق و اه و ناله بالاخره بلند شد و به کمکم با تکیه به بالشتی پشتش نشست.

با احتیاط اول خودم سوپ رو خوردم که گرم نباشه و علاوه بر این از اون شیطان بعید نبود توش سم بریزه.

با سالم بودن سوپ قاشق قاشق تو دهن یاسان گذاشتم..با تموم شدن غذاش قرصاش رو دادم و خوابوندمش...غرق خواب بود و منم مثل همه وقتایی که خواب بود موهاش رو نوازش می کردم.

عاشق موهای نرم و لخت یاسان بودم...با فکر کردن به روزی که قرار بود برگردم به دنیای خودمون دلم تنگ شد...دل تنگ شهر بلوط...یاسان...سوهو و دوستاش

دشت سبز.

نمیدونستم چقدر وقت داریم تو این دنیا باشیم ولی هرچقدرم بود با هرجور سختی من این دنیا رو هم دوست داشتم.

با خمار شدن چشمام از خواب ،کنار یاسان دراز کشیدم و با بغل کردنش و کشیدن پتو رو جفتمون خوابم برد.

با سرفه ای که کردم و حس بوی خاک نم دیده سریع چشمام باز کردم و سیخ نشستم...مه غلیظی دور و اطرافم بود...صدای بلند آبشار هم میومد...مثل همونجایی بود اول ورودمون به این دنیا دیده بودم...با صدای کمک کسی تند بلند شدم و ایستادم؛قدمی به جلو برداشتم.

-توکی هستی؟...کجایی؟؟

+من دوست توام...کمکم کن...من به تو نیاز دارم 

آروم از رو زمین بلند شدم و به سمت جلو پرواز کردم...مراقب اطرافم بودم...خوب میدونستم این یه خوابه ولی اونقدر واقعی به نظر می رسید که شک داشتی به واقعی بودنش.

-کجایی؟...من نمیتونم ببینمت

+بیا جلوتر...داری درست میای

با فکری که به سرم زد تو جام ایستادم ؛بخدا که بعید نبود اینم یکی از طلسمای اون عوضی خونخوار باشه.

-نمیام...از کجا معلوم نیتت بد نباشه؟این دشت پره اهریمنه...اصلا شاید توهم یکی از توهماتی هستی که اون عوضی برام خلق کرده.

+من هرگز دروغ نمیگم...یسری از موجودات بخاطر روح مقدسی که دارن پلید نمیشن...من میدونم راجب طلسم کی حرف میزنی ولی اون توانایی این کار رو نداره...چون این خواب فقط بین یه محافظ و همراهش صورت می گیره..بی اینکه کسی متوجه بشه...جسم تو الان خوابه ولــی روحت با صدای من اینجا اومده.

بسم الله...همین یه قلم خروج روح از بدنم مونده بود که اونم اتفاق افتاد....مطمئن نبودم از تصمیمی که گرفتم ولی حس آشنایی به اون صدا داشتم...همه فکرای تو سرم رو کنار زدم و راه افتادم.

با رسیدن به آبشار دیگه مه وجود نداشت و هوا آفتابی و صاف بود.جوریکه انگار بین این آبشار و جنگل پرده ای نامرئی کشیده بودن...اینجاآفتابی و صاف بود و جنگل مه گرفته و بارونی.

- خب من اینجام روبه روی آبشار..تو کجایی؟

+بیا جلوتر

کلافه داد زدم:بابا جلوم آبه...آب

صدا خنده ریزی کرد:چه زود عصبی میشی...از آب رد شو بیا تو غار

گیج زل زده بودم به آب جاری از صخره های مرتفع و بلند....یعنی الان پشت این حجم آب غاره؟؟...پناه بر خدا از شر دشت سبز و اهالیش

آب زیاد بود و و تندتند پایین میریخت...خب من سمت این برم چنان قورتم میده که تیکمم پیدا نمیشه!!!

-اهای میشنوی؟؟

+اره چرا نمیای؟

-اخه انیشتین من بخوام بیام نرسیده به آب کشته شدم نمیبینی سرعت آبشاروو

+نترس تو بیا من نمیزارم غرق بشی

-جدی؟؟مثلا میخوای چیکار کنی که غرق نشم؟

+فک کنم دیگه باید بدونی اینجا همه چی با جادو حل میشه،مگه نه؟

حرصی از راست بودن حرفش اداش رو درآوردم که صدای خندش امد

-زهرمار...منو از خواب نازنینم و جسم قشنگم دزدیدی بعد داری میخندی؟

+توبیا میبینی که ارزشش رو داشت.

هعی،بیخیال سم های تو ذهنم شدم و با نفس عمیق و یه بسم الله با اوج سمت آب پرواز کردم...با نزدیکتر شدنم قلبم تندتر می کوبید....از ترس برخوردم به صخره فرضی پشت آب و غرق شدنم چشمام رو بستم محکم فشارشون دادم....

-تو رو به همون کسی که قسمت میدم ولش کن....یاساان طاقت بیار...یاســــان

فایده نداشت...تلاشم بیهوده بود...رو زمین افتادم و خیره پسربچه معصومی شدم که بین اون حلقه گرگ اینطرف و اونطرف میدویید و التماس کمک می کرد.

صدای گریه و جیغای کوچولوش دل سخت ترین سنگارو هم آب میکرد ولی دل این دیو خون دوست رو نـــه.

با حمله ور شدم یه گرگ عظیم الجثه سمت یاسان و پاشیده شدن خون به هوا ،قهقهه اون اهریمن پلید و یاسانی که اسمم رو صدا زد،خون جلوی چشمام رو گرفت.

نمیدونم و نخواستم بدونم که چیشد ولی اون لحظه هیچی...هیچی جز جون یاسان برام اهمیت نداشت...اگه اون اهریمن بود و خون ریز...در ازاش من یه محافظ بودم و بدتر از اون عمل میکردم.

با لگد های محکم و پشت سرهمی که مدیون ورزشای سنگینم بودم ،اون در چوبی رو شکستم و دوییدم سمت پله ها.

با باز کردن در سنگین عمارت عین فشنگ خودمو پرت کردم بیرون.

باصدای در و برگشتن نگاه اهالی حیاط سمتم...گرگ بزرگ بی درنگ سمت گلوی یاسان پرید که با فریاد بلندم ایستاد:به اذن طبیعت بهت دستور میدم سرجات بایستی.

حس می کردم از چشمام آتیش میریزه بیرون...داغ بودم و قابلیت کشتن هزار نفر رو داشتم.

رکس با نیم نگاهی به من دوباره زوزه ای کرد که همزمان شد با دوییدنم سمت اون گرگ عظیم الجثه.

گرگ با اطاعتی غافل از نزدیکی من پنجه اش رو بالا برد که گلوی یاسان رو پاره کنه...اما لحظه اخر با کشیده شدن دست من روی پوزش ثانیه ای مکث کرد و بعدم با پاشیدن خون غلیظی از دهنش بی جون و خشک شده روی زمین افتاد.

بخاطر اون حجم از خون همه گرگا حتی رکس چند قدمی ازم فاصله گرفتن.

با بغل کردن یاسان نیمه بیهوش سمت گرگا برگشتم و بلند گفتم:من محافظ طبیعت و موجودات اهلی اون هستم...حس کنم صدمه ای به کسی رسوندید بلایی بدتر از بلایی که سر رییستون اوردم ،میارم.

ترسون با زوزه های کوتاه از زیر نگاهای اتیشی من به سمت بیرون کاخ فرار کردن.

به آرومی نزدیک دیوی شدم که هنوز به خون اون گرگ خیره بود.

روی پنجه پام بلند شدم و آروم زیر گوشش گفتم:من نیازی به آموزش ندارم..قدرت تو خون منه..اگه دفعه بعدی صدمه ای به یاسان یا دوستام برسه نشون میدم همونجور که تو بلدی خون بریزی منم بلدم اما وحشتناک تر از تو انجامش میدم فرمانـــروا

بعدم با پوزخند صداداری سمت کاخ رفتم و با عبور از پله ها یه اتاق با ویو خوب و روشن انتخاب کردم.

یاسان رو روی تخت گذاشتم...بازومش عمیق زخم شده بود و از ترس و درد عرق کرده بود...تند و سریع از در اتاق بلند داد زدم: یکی دکتر خبر کنه.

با صدام همون خدمتکار بی همه چیز اومد بالا و سرد گفت :خانوم بدون اجازه سرورم نمیتونیم کاری کنیم.

عصبی محکم گلوشو چنگ زدم و به دیوار کوبیدمش:نکنه میخوای بلایی که سر اون گرگ اوردم سر توام بیارم...هــــان؟

با صدای بلند و نگاه اتیشیم سری به نشونه نه تکون داد که غریدم:پـــس گمشو دکتر خبر کن...بلایی سر یاسان بیاد جدوآبادتو به آتیش میکشم هرزه...انقدرم واسه من سرورم سرورم نکن...فهمیدی؟

با صدای خفه و قیافه کبود شده بله ای گفت که رو زمین پرتش کردم...با دیدن مکثی که داشت دوباره داد زدم :زود باش گمشووو تا نکشتمت

سریع و تیز از جلوی دیدم محو شد.

چند دقیقه ای میشد که دکتر(همون پریان درمانگر)اومده بود و درحال معاینه یاسان بود.

با صدای در سریع سمت دکتر رفتم :حالــش چطوره؟کی بهوش میاد؟

دکتر:خوبه..نگران نباشید..با داروی مخصوص زخمش رو التیام دادم..از لحاظ جسمی دیگه مشکلی نداره ولی از لحاظ روحی با اون اتفاقاتی که شما تعریف کردین بهتره بیشتر پیشش باشین

با تایید حرفاش و گرفتن داروی مخصوص یاسان،روبه خدمتکاردیگه ای دستور درست کردن یه سوپ مقوی رو دادم و خودم وارد اتاق شدم.

با ایستادن رکس به آرومی همراه یاسان از پشتش پیاده شدم.

روبه روی کاخی بزرگ مثل همونایی که تو فیلما میدیدم حتی زیباتر از اونا وایساده بودم.تم قرمز و مشکیش به شدت خیره کننده بود.

آروم پشت سر رکس راه افتادم.نمیدونستم پا تو چه جایی میذارم و شرطی که بی اطلاع از اون شیطان قبول کردم چیه ولی در حال حاضر من تنها کسی بودم که میتونستم یاسان رو نجات بدم...به محض بیدار شدن یاسان فرار میکردم و هرجوری شده به دنیای خودمون برمیگشتم...دیگه نه دشت سبز برام اهمیتی داشت و نه موجودات حاضر در اون.

روبه روی در فلزی بزرگ وایسادیم که رکس زوزه کوتاهی کشید...با تموم شدن زوزه اش در کاخ به آرومی باز شد و ما واردش شدیم.

همینجوری سرگردون وسط اون قصر بزرگ وایساده بودم که با صدای پایی به سمت عقب برگشتم...شاهانه با اون شنلش قرمزش از پله های قصر پایین میومد.

خسته از سنگینی یاسان خودم تند تند از پله ها بالا رفتم و روبه روش وایسادم.

-حالا تصمیمت چیه؟میخوای با من و این بچه چیکار کنی؟...باتوام

بی اهمیت به حرفم دستی زد که سریع پیشخدمتی اومد و با سری خم شده گفت:امر بفرمایید سرورم

+بچه رو ازش بگیر و ببر به همون جایی که از قبل گفته بودم.بعد خودم میام و رسیدگی میکنم.

پیشخدمت با گفتن چشمی سمتم اومد تا یاسان رو بگیره که سریع از رو پله ها بلند شدم و رو هوا به عقب رفتم.

-من بچه رو به کسی نمیسپرم از کجا معلوم که بلایی سرش نیاری..هان؟؟

+اینجا چیزی بر میل تو نیست و هرکاری که من بگم انجام میشه..ضمنا لزومی نمیبینم تموم کارام رو به تو توضیح بدم حتی درمورد این بچه.

-من بچه رو به تو نمیدم..نمیدم...نمیــــدم

خواستم سریع ازش فاصله بگیرم که با بشکنی که زد حتی نتونستم گردنم رو تکون بدم...با بشکن دیگش یاسان از دستم رها شد و سمت پیشخدمت رفت. خدمتکار سریع یاسان رو از هوا گرفت و غیبش زد...هیچکس اون لحظه توجهی به اشکا و التماسایی که میکردم، نمیکرد...بی رمق به اون دیو اهریمن که بویی از خوبی نبرده بود ،نگاه کردم.

با حرکت دستش مثل یه عروسک به سمتش روونه شدم.

با قفل شدن بازوم تو دستش محکم منو از پله بالا کشید...با نهایت درموندگی تلاش می کردم برای رهایی از دستای پر زورش و اون انگار که چیزی حس نمیکرد ،منو سمت اتاقی می کشید.

در اتاقی رو باز کرد ومحکم پرتم کرد وسط اتاق که دوزانو روی زمین افتادم..بی اهمیت به دردم تند سمت در دوییدم که در رو بست و قفلش کرد .

اونقدر محکم به در میکوبیدم که دستام زخم شده بودن...باسروصدایی از حیاط کاخ سریع به سمت پنجره طویل که سرتاسر بصورت افقی و عمودی با میله پوشیده شده بود دوییدم.

با دیدن یاسانی که بهوش اومده بود و از ته دل جیغ میکشید،بی قرار خودمو به پنجره کوبیدم و داد زدم:تروخدااااا.....ولــــش کن...عوضی تو قول دادی...تو قول دادی بهش اسیبی نرسونی.....یاااااسان...یاسان

اما نشنید...هیچکس نشنید..نه صدای فریاد منو شنیدن...و نه صدای جیغای بچگونه یاسان رو

اون شیطان..اون اهریمن بی تفاوت جوری که انگار عادی ترین صحنه عمرش باشه با اشاره ای به پیشخدمت، یاسانو بین اون گله گرگ وحشی و خونخوار پرت کرد...یاسان ترسیده وبی حرکت نشسته بود...گرگا هی بهش نزدیک میشدن و زوزه میکشیدن.

با تکون سری که اون عوضی سمت رکس داد؛ رکس غرشی کرد...و این انگار اجازه ای بود برای حمله ور شدن اون گله گرگ سمت یاسان مظلوم من.

با صدای جیغ یاسان ،محکم و بلند دادی زدم که شیشه های پنجره ترک خوردن:نـــــــه یاســـااان